Άρθρο της Ευτέρπης Μουζακίτη | AthensVoice
Σιρέτ, μια μικρή πόλη στην βορειοανατολική Ρουμανία, στην ιστορική περιοχή Βουκοβίνα, που συνορεύει με την Ουκρανία, την χώρα που εδώ και ένα μήνα βιώνει τη φρίκη του πολέμου, μετά την ρωσική εισβολή τα ξημερώματα της 24ης Φεβρουαρίου 2022. Το Σιρέτ, είναι μια από τις μεγαλύτερες πύλες εισόδου που συρρέουν οι πρόσφυγες για να ξεφύγουν από τα πυρά του πολέμο
Μια πόλη που ταξίδεψε μια αποστολή 95 Ελλήνων εθελοντών και έμεινε εκεί για δέκα ημέρες, ούτως ώστε να υποδεχθεί και να προσφέρει βοήθεια, φαγητό, αγκαλιές και χαμόγελα στα πρόσωπα των ταλαιπωρημένων γυναικών, παιδιών και ηλικιωμένων προσφύγων που έφταναν στα σύνορα. Την διοργάνωση ανέλαβε η «Κοινωνική Κουζίνα – Ο άλλος άνθρωπος», το Act4Mati και το Humanity Greece.
Στις φωτογραφίες που μου στέλνει η Μαγδαληνή Σπίνου, μια εκ των εθελοντών, που έχει βρεθεί πολλές φορές στο πεδίο, αντικρίζω ένα χαμόγελο, το χαμόγελό της, που εκπέμπει ζεστασιά και ελπίδα. Μαζί της μικρά παιδιά, που κρατούν χρωματιστά μπαλόνια, αρκουδάκια και γλυκά. Χαμογελούν, χαιρετούν τον φωτογράφο που αποτυπώνει την στιγμή με την κάμερα του, δίνουν φιλιά, παίζουν…. Συνεχίζουν να παραμένουν παιδιά, παρ’ όλο που γνωρίζουν από πρώτο χέρι τι συμβαίνει, που έχουν διανύσει έναν μακρύ δρόμο για να ξεφύγουν από τις μάχες που μαίνονται στην πατρίδα τους, που έχουν ακούσει τις σειρήνες του πολέμου να ηχούν, που έχουν τρομοκρατηθεί με τους βομβαρδισμούς … Πολλά από εκείνα φτάνουν ασυνόδευτα, χωρίς τους γονείς ή τους συγγενείς τους. Και όμως η παιδικότητά τους παραμένει και τα πλατιά χαμόγελα των εθελοντών τα βοηθούν να ξεχάσουν – έστω για λίγο – την τραυματική εμπειρία που βιώνουν.
«Η κατάσταση που αντικρύσαμε εκεί ήταν ένας εφιάλτης. Αυτό μπορώ να σου πω. Ειλικρινά, ένιωθα ότι μπήκα και εγώ σε αυτόν τον εφιάλτη. Πολύς πόνος, στεναχώρια, έφταναν και έμοιαζαν χαμένοι – ήταν χαμένοι, δεν ήξεραν καν που πάνε, δεν ήξεραν γιατί τους δίναμε πράγματα και φαγητό. Μας ζητούσαν να πληρώσουν… Πολύς πόνος. Τα παιδάκια καταλαβαίνουν τι γίνεται, παρ’ όλο που χαμογελούσαν, ήξεραν ότι γινόταν πόλεμος. Μπορεί να μην το αντιλαμβανόνταν πλήρως όπως εμείς που είμαστε ενήλικες, αλλά ήξεραν».
Πρόκειται για τη μεγαλύτερη αποστολή που έχει διοργανωθεί από τον Άλλο Άνθρωπο, σε συνεργασία με το Humanity Greece και το Act4Mati. Μερικά μεταφέρθηκαν στην Ουκρανία, στους καταυλισμούς που ζουν πρόσφυγες που περιμένουν να περάσουν τα σύνορα και τα υπόλοιπα χρησιμοποιήθηκαν για τις ανάγκες που έπρεπε να καλυφθούν στο Σιρέτ, ενώ τρόφιμα προσφέρθηκαν σε συλλογικότητες και δομές για πρόσφυγες καθώς και σε ορφανοτροφεία της Ρουμανίας.
«Η συμμετοχή σε ένα ανθρωπιστικό ταξίδι δεν απαιτεί μόνο χρόνο, ενέργεια αλλά θάρρος ψυχής και ανιδιοτέλεια. Οι εθελοντές αψηφούν τις όποιες αντικειμενικές δυσκολίες, αφιερώνονται αποκλειστικά στην ελάφρυνση του πόνου των συνανθρώπων μας και στηρίζουν με κάθε τρόπο τους πολίτες της Ουκρανίας» λέει η Γεωργία Παράσχου, ιδρύτρια του Humanity Greece στην AthensVoice.
O άνθρωπος πίσω από την «Κοινωνική Κουζίνα -Ο Άλλος Άνθρωπος», που από το 2011 μαζί με τους εθελοντές βρίσκονται όπου υπάρχει ανάγκη- στις αφίξεις προσφύγων στα νησιά του Αιγαίου, σε φυσικές καταστροφές, πυρκαγιές, πλημμύρες, σεισμούς, σε κάθε άκρη της Ελλάδας αλλά και στο εξωτερικό. Στο τηλεφώνημά μας, ο Κώστας μου λέει πως ετοιμάζει την επόμενη αποστολή στις αρχές Απριλίου, με την ευχή να έχει τελειώσει ο πόλεμος μέχρι τότε.
«Στα σύνορα υποδεχόμασταν αμέτρητα παιδιά, μαμάδες, παππούδες. Υπήρχαν άνθρωποι με κινητικά προβλήματα, που έφταναν με μεγάλη δυσκολία, είναι τραγική η κατάσταση. Από τις 4 το απόγευμα και μετά, η θερμοκρασία έφτανε από 0 μέχρι -12 βαθμούς Κελσίου. Έκανε πολύ κρύο. Αλλά όταν βλέπαμε τα παιδιά να χαμογελάνε, μας περνούσαν όλα. Όταν βλέπεις τις μαμάδες να σου λένε ότι το παιδί μου χαμογελάει μετά από τόσες μέρες, δεν κρυώνεις πια. Καίγεσαι»
Περισσότερα: AthensVoice
